त्याच्या डायरीतील काही पानं!

काल कोणीतरी कोणाच्यातरी डायरीतील पाने झेरॉक्स करून आणली होती. ती इथे टंकत आहे.

 

फेब्रुवारी १९, २००९

ऑस्कर दोन दिवसांवर येऊन ठेपलं आहे. सर्व कलाकार, पोरं-टोरं त्या ऑस्करला निघालीसुद्धा. बघा काय नशीब असतं एकेकांचं. नाहीतर आमचा गधडा अभिषेक. इतके टेकू दिले तरी अद्याप दोन पायांवर लंगडतं आहे घोडं. सूनबाई बघा, तिला यावर्षी पद्मश्री मिळवून मोठ्यांच्या पंक्तीत बसवलं. ती खूप ग्रेट आहे म्हणून नाही, गधडी मोठी झाली आहे हे दाखवायला. केस पांढरे व्हायची वेळ आली, (तिचे केस, माझे आणि जयाचे कधीच पांढरे झाले.) आता तरी नातवंडांचं तोंड दाखव म्हणून थोरा-मोठ्यांच्या सोबत पद्मश्री दिलं. एकच दिलासा आहे की आमची ऍश एकदाची हॉलीवूडपर्यंत पोहोचली. पण ऑस्करचे काय?

तिथे पोहोचण्याचे प्रयत्न या वयात मलाच करावे लागणार असं दिसतं आहे. माझ्याशिवाय स्लमडॉगला ऑस्कर मिळणे अशक्य आहे.

फेब्रुवारी २०, २००९

मागे मी माझ्या ब्लॉगवर स्लमडॉगविषयी बोललो आणि लोकांनी जे तोंडसुख घेतलं त्यामुळे मी हल्ली स्लमडॉगबद्दल फक्त माझ्या डायरीत लिहितो. माझ्या उल्लेखाशिवाय हा चित्रपट तरणे कठिण होते. तो अनिल लेकाचा, चुचुंद्रीसारखं तोंड करून स्लमडॉगमधल्या कौबकचा शो-होस्ट बनला. दाढीचे खुंट वाढवले की आपण अमिताभ बनू शकतो असं हल्ली अभिलाही वाटतं तर या अनिलला काय बोलावं? या चित्रपटाच्या यशाचा खरा धनी मीच पण माझे आभार मानण्याची पद्धतसुद्धा या ब्रिटिशांना नाही. पुढल्या महिन्यात लंडनला शो करेन तेव्हा हे बोलून दाखवेन म्हणतो.

मुंबईतली गरिबी दाखवून ऍवॉर्डस मिळवायची फॅशन आली आहे. झोपडपट्टी, अत्याचार, भ्रष्ट पोलिसी यंत्रणा दाखवली की झाला चित्रपट तयार. कुठे आहे ही गरिबी? मी ७० च्या दशकात चित्रपट करायचो तेव्हाही प्रकाश मेहरा माझ्यासाठी खास इटालियन लेदरचं जर्किन घेऊन यायचा. त्यावर काजळाचे फर्राटे मारले की झाले मजदूरचे कपडे. सर्वकाही इतकं सोपं असताना रिऍलिटी शो सारखे चित्रपट कशाला बनवायचे? हिम्मत असेल तर मुंबईतल्या श्रीमंतांवर चित्रपट बनवून ऑस्कर मिळवून दाखवावेत.

चला अनिलकडे पार्टी आहे. अनिल कपूर नव्हे, तो चिचुंद्र्या तर अमेरिकेला जाऊन प्रत्येक कॅमेरासमोर चुकचुकतो आहे. अनिल अंबानीकडे जायचे आहे.

फेब्रुवारी २१, २००९

रेहमानला ऑस्कर नक्की मिळेल. तीन गाण्यातली दोन गाणी त्याचीच तेव्हा अंदाज कसले बांधायचे. निकाल कसा फोडला जातो ते दिसतंच आहे. ब्लॉगवर एक पोस्ट टाकतो की ही गाणी रेहमानच्या कारकिर्दीतली श्रेष्ठ गाणी नाहीतच. पब्लिकला माहित नसते की ऑस्कर हा वार्षिक पुरस्कार आहे आणि त्या वर्षातल्या चांगल्या हॉलिवूड गाण्यांनाच दिला जातो. काल एका मराठी संकेतस्थळावरही असेच काहीसे वाचले. करा लेको हंगामा! गुलझारसाहेबांना ऑस्कर मिळायला हवे. बाबूजीही ऑस्कर मिळवू शकले असते पण थूत अशा परदेशी ऍवॉर्डसवर.

तो देव पटेल बघा, आंग्लाळलेला स्लमडॉग. झोपडपट्टीतला दिसतो तरी का? आमचा अभिषेक काय वाईट होता पण त्याचा विचारही झाला नाही. या पोराचे करिअर कसे मार्गी लागणार या चिंतेत केवळ माझ्या दाढीचेच केस पांढरे झाले आहेत.

फेब्रुवारी २२, २००९

डॅनी बॉयलला तातडीने फोन करून स्पष्ट केलं की माझ्या ब्लॉगवर मी माझ्या मनात येईल तसे लिहितो. काही सुप्रसिद्ध मराठी ब्लॉगधारकांकडून मी हा गुण घेतला आहे. स्लमडॉगला ऑस्कर मिळो अशा शुभेच्छाही दिल्या. घाईत होता म्हणून अभिषेकला पुढच्या चित्रपटात घेशील काय असे विचारून टाकले. त्याला कळले नसावे. माझ्यासाठी नवा रोल तयार केला म्हणत होता.या वयातही मला उसंत नाही या कार्ट्यामुळे.

शेवटी ऑस्कर मिळालेच रेहमानला पण बघा मी नव्हतं म्हटलं की माझ्याशिवाय ऑस्कर पूर्ण होणार नाही. तिथेही पठ्ठ्या दिवारचा डायलॉग म्हणून गेला. तसा तो डायलॉग शशीच्या तोंडी होता पण “मेरे पास माँ है|” असं म्हटल्यावर आठवण अजूनही माझीच येते. तबियत खूश झाली.

फेब्रुवारी २३, २००९

ब्लॉगवर अभिनंदन करायला हवे. शेवटी अभिच्या आयुष्याचा प्रश्न आहे.

जय हो!